W budynkach układamy kable na ścianach, sufitach, konstrukcjach budowlanych, w podłodze oraz w kanałach lub tunelach. Aby uzyskać większe bezpieczeństwo pożarowe i lepsze warunki chłodzenia kabli wewnątrz budynków, układamy kable bez zewnętrznej osłony z materiałów włóknistych. Zaprawa wapienna działa szkodliwie na kable i dlatego przez ściany, stropy i sufity przeprowadzamy kable przez wmurowane rury kamionkowe lub stalowe. Aby uniknąć korozji gołych kabli przy zetknięciu się z zaprawą wapienną lub betonem, nie wolno układać kabli bezpośrednio na ścianach i sufitach i należy stosować odpowiednie uchwyty. Kable opancerzone można układać na podłodze lub na dnie kanału, ale tylko w pomieszczeniach suchych.

Przepisy eksploatacji elektrowni i sieci nakazują przed uruchomieniem nowych urządzeń rozdzielczych lub po ich remoncie badanie chemiczne i próbę na przebicie oleju pobranego z wyłączników olejowych’ sprawdzenie stanu i docisku zestyków, jednoczesności wyłączania, działania napędów, prawidłowości działania sygnalizacji, oporności izolacji obwodów sterujących. Przy wyłącznikach uruchamianych po raz pierwszy należy poza tym zmierzyć czas włączania i wyłączania. Okresowe rewizje wewnętrzne wyłączników olejowych powinny być przeprowadzane co 2 lata, a poza tym po 100 -=- 150 wyłączeniach pod obciążeniem przekraczającym -/a prądu znamionowego wyłącznika, jak również po wyłączeniu każdego zwarcia o mocy zwarciowej przekraczającej U mocy wyłączalnej wyłącznika. Podczas okresowych rewizji wewnętrznych należy wykonać następujące czynności: rozebrać wyłącznik i sprawdzić stan zestyków, a w razie potrzeby oczyścić je lub wymienić ich części, szczegółowo zbadać stan wszystkich wewnętrznych części izolujących, sprawdzić równoczesność włączania wszystkich faz, sprawdzić stan zużycia wszystkich części ruchomych i ewentualnie je wymienić. Specjalną uwagę należy poświęcić napędom mechanicznym wyłączników, sprawdzając szczegółowo ich działanie oraz stan poszczególnych części składowych.

Przekaźniki wbudowane w układy zabezpieczeniowe należy poddawać planowemu okresowemu sprawdzaniu. Terminy sprawdzania zależą od potrzeb ruchowych. Im przekaźnik jest bardziej czuły i im bardziej jest on narażony na wstrząsy, zakurzenie, zanieczyszczenie itp., tym częściej powinien być sprawdzany. Dla większości przekaźników wystarczy jedno, a najwyżej dwa sprawdzania w roku. Całkowite sprawdzenie przekaźnika przeprowadza się przy oka- zji odstawienia do rewizji lub remontu zabezpieczonego urządzenia. Poza tym w połowie czasu między kolejnymi sprawdzaniami całkowitymi zaleca się przeprowadzić sprawdzenie częściowe. Korzystne jest, gdy sprawdzenie częściowe przeprowadza się bezpośredLnio przed okresem przewidywanej wytężonej pracy urządzenia, np. przed szczytem zimowym w elektrowni, a przed okresem burz w sieciowych stacjach przetwórczo-rozdzielczyeh. Celowe jest również przeprowadzanie sprawdzania częściowego po ciężkich zakłóceniach ruchowych. Przekaźników nie należy jednak sprawdzać zbyt często, gdyż powoduje to zużywanie się przekaźnika i stwarza niebezpieczeństwo uszkodzenia przy sprawdzaniu. Całkowite sprawdzenie układów zabezpieczeniowych przeprowadza się wg specjalnych instrukcji opracowanych dla każdego typu zabezpieczenia.

Przewody układamy na stałe w rurkach izolacyjnych płaszczowych, w rurkach pancernych, w rurkach gumowych i w rurkach gazowych. Rurki gumowe stosujemy w instalacjach na napięcie do 250 V, rurki izolacyjne płaszczowe – do 500 V, a rurki pancerne i gazowe – do 1000 V.

Połączenie prądnic bezpośrednio z transformatorami podwyższającymi umożliwia znaczne uproszczenie schematu elektrowni w porównaniu z opisanymi poprzednio i to niezależnie od mocy znamionowej elektrowni. Odpada tu zagadnienie mocy zwarciowych w rozdzielni o napięciu prądnicy, a duże moce zwarciowe-w systemach najwyższych napięć są łatwe do opanowania przy pomocy odpowiedniej aparatury.

W zależności od sposobu wykonania uzwojenia pierwotnego rozróżniamy przekład- niki prądowe, prętowe i zwojnicowe. Rys. 7-4 przedstawia przekładnik prętowy. W przekładnikach tego typu jeden pręt stanowi uzwojenie pierwotne. W przekładnikach prądowych zwojnicowych uzwojenie pierwotne wykonane jest z pewnej liczby zwojów, tworząc cewkę umieszczoną na rdzeniu przekładnika. Współśrodkowo z uzwojeniem pierwotnym nałożone jest na rdzeń uzwojenie wtórne.

Cel stosowania, zasada działania, przekładnia. Przekład- niki prądowe są to jednofazowe transformatory służące do przetwarzania prądów o dużym natężeniu na prądy o niewielkim natężeniu (od 1 do 10 A), które to prądy można zmierzyć za pomocą normalnych przyrządów pomiarowych.

Susząc prądnicę przez zwarcie końce uzwojenia stojana zwiera się możliwie krótkimi przewodami o przekroju odpowiadającym wielkości prądu znamionowego prądnicy. Do każdej fazy uzwojenia stojana przyłącza się amperomierz. Przed suszeniem podgrzewa się prądnicę metodą strat wentylacyjnych, tak regulując dopływ wody chłodzącej, aby temperatura powietrza wylotowego utrzymywała się na wysokości ok. 65 °C. Po tym suszeniu wstępnym należy zewrzeć uzwojenie stojana i stopniowo podnosić prąd wzbudzenia tak, aby prąd w stojanie powoli wzrastał nie przekraczając jednak ok. 80% prądu znamionowego. Przez cały czas suszenia temperatura powietrza wylotowego powinna być utrzymywana na poziomie ok. 65 °C. Jednocześnie sprawdza się temperaturę uzwojenia, która nie powinna przekraczać 85 °C. Co godzinę sprawdzać należy oporność izolacji, a co pół godziny wskazania przyrządów pomiarowych. Suszenie uważa się za ukończone, gdy oporność izolacji nie ulegnie zmianie w ciągu 6 godzin.

W paleniskach kotłów dużych elektrowni spala się obecnie przeważnie odpadkowa gatunki węgla zawierające duży procent części niepalnych. Na skutek tego ilości popiołu wydzielające się w komorze paleniskowej w postaci żużla i w odpy- laczach spalin w postaci popiołu lotnego są bardzo znaczne, a ręczne ich usuwanie i transport na zwał przy pomocy wózków jest praktycznie niemożliwy. Z tego względu bardzo ważne znaczenie dla ruchu elektrowni mają urządzenia odpopielania, których działanie powinno być pewne i całkowicie zmechanizowane.

Kolejność blokady silników kotłowych zależy od typu kotła i sposobu przygotowania paliwa. W kotłach rusztowych ilość napędów pomocniczych jest niewielka, a proces spalania odznacza się du- żą bezwładnością. W kotłach tego typu blokada najczęściej nie jest stosowana lub ogranicza się do takiego uzależnienia wyłączników silników napędzających wentylatory, źe po wyłączeniu wentylatorów spalin następuje samoczynne wyłączenie wentylatorów podmuchu, Znacznie bardziej skomplikowana jest blokada silników kotłów pyłowych.