Suszenie turboprądnic – kontynuacja
Susząc prądnicę przez zwarcie końce uzwojenia stojana zwiera się możliwie krótkimi przewodami o przekroju odpowiadającym wielkości prądu znamionowego prądnicy. Do każdej fazy uzwojenia stojana przyłącza się amperomierz. Przed suszeniem podgrzewa się prądnicę metodą strat wentylacyjnych, tak regulując dopływ wody chłodzącej, aby temperatura powietrza wylotowego utrzymywała się na wysokości ok. 65 °C. Po tym suszeniu wstępnym należy zewrzeć uzwojenie stojana i stopniowo podnosić prąd wzbudzenia tak, aby prąd w stojanie powoli wzrastał nie przekraczając jednak ok. 80% prądu znamionowego. Przez cały czas suszenia temperatura powietrza wylotowego powinna być utrzymywana na poziomie ok. 65 °C. Jednocześnie sprawdza się temperaturę uzwojenia, która nie powinna przekraczać 85 °C. Co godzinę sprawdzać należy oporność izolacji, a co pół godziny wskazania przyrządów pomiarowych. Suszenie uważa się za ukończone, gdy oporność izolacji nie ulegnie zmianie w ciągu 6 godzin.
Suszeniu sprawdzającemu podlegają turboprądnice, które nie były w ruchu przez dłuższy czas, np. z powodu naprawy. Przepisy przewidują, że turboprądnice o napięciu znamionowym do 6,3 kV należy poddawać suszeniu sprawdzającemu, jeżeli czas postoju wynosił przynajmniej 20 dni, a turboprądnice o napięciu znamionowym do 10,5 kV powinny być suszone po postoju dłuższym od 15 dni. Suszenie sprawdzające wykonuje się tak jak omówione powyżej suszenie główne z tym, że suszenie można zakończyć, gdy oporność izolacji wynosi ok. 75% tej wartości, jaka była stwierdzona przy ostatnim suszeniu głównym. Wzbudnice suszy się sposobami podanymi dla suszenia silników (patrz rozdz. 10).