Przechodząc do omówienia układów służących do łączenia równoległego prądnic synchronicznych należy zauważyć, że układ powinien być tak wybrany, aby był najkorzystniejszy ze względów pomiarowych, pewny w ruchu oraz możliwie prosty. r

– Pomiar oporności izolacji uzwojeń, przy czym wynik pomiaru uważamy za niedostateczny, jeżeli oporność izolacji spadła poniżej 50% od wartości stwierdzonych przy poprzednim badaniu lub też jeśli jest poniżej norm zamieszczonych w tabl. 10-1.

Zużycie smarów w łożyskach ślizgowych zależy od rodzaju łożysk, ich stanu, od wielkości silnika i rodzaju jego pracy. W tabl. 10-3 zamieszczono orientacyjne zużycie smarów w zależności od mocy silnika, przy czym podane liczby dotyczą stale pracujących silników przy dobrym stanie łożysk.

Dla zapewnienia możliwie jak największej pewności ruchu elektrowni stosuje się nie tylko rezerwowe źródła zasilania potrzeb własnych, ale w razie zakłócenia w źródłach zasilania roboczego czynność włączania źródeł rezerwowych przebiega samoczynnie. Rezerwowe źródło zasilania nie jest włączone natychmiast po wyłączeniu źródła zasilania roboczego. Pomiędzy jedną a drugą czynnością musi upłynąć czas 0,5 -P 1,5 s. Przez ten czas silniki sekcji uszko- dzonej pozbawione są napięcia i zmniejszają swoją prędkość obrotową. Powoduje to zwiększony pobór prądu przez silniki w chwili włączenia rezerwowego źródła zasilania i chwilowe znaczne przeciążenie rezerwowego źródła zasilania.

Wszystkie transformatory posiadają tzw. konserwatory umieszczone bezpośrednio na pokrywie kadzi1 albo na konstrukcji wsporczej przytwierdzonej do ściany pomieszczenia.

Wyłączniki olejowe stanowią jeden z najstarszych stosowanych dotychczas typów wyłączników wysokiego napięcia. Rozróżniamy tzw. wyłączniki pełnoolejotoe i małoolejowe, które omówione zostaną w punkcie następnym. Rys. 15-8 przedstawia zasadę budowy wyłącznika pełnoolejowego. W wyłączniku tym olej spełnia rolę ośrodka izolującego oraz gasiwa. Kocioł 1, wykonany z blachy stalowej, wyłożony jest wewnątrz warstwą materiału izolacyjnego (preszpanu) 2 mającą utrudnić przerzucenie się luku na uziemioną część stalową kotła. W starszych wykonaniach kotły miały kształt prostopadłościanu, obecnie wykonuje się kotły cylindryczne. Kocioł przykryty jest pokrywą 4 z żeliwa, staliwa lub spawaną z blach stalowych. W pokrywie umocowanych jest sześć izolatorów przepustowych 5, do których są przymocowane styczki stałe 6. Styczki ruchome 7 połączone są metalowymi poprzeczkami 8, umocowanymi na drążkach izolacyjnych 8, poruszanych przez system cięgien i dźwigni napędu 10. Sprężyna 11 przyspiesza ruch poprzeczki w dół przy wyłączaniu. W pokrywie umieszczony jest pływakowy wskaźnik poziomu oleju 12. Wskaźnik ten może być również wykonany jako rurkowy i umocowany na kotle. Do pokrywy przytwierdzona jest również rura 13, łącząca z atmosferą przestrzeń powietrzną pod pokrywą, tzw. poduszką powietrzną.

Przyczyną może być zbyt silnie napięty pas. Należy zmniejszyć naciąg pasa. Niedomaganie może być również spowodowane naprężeniem kadłuba wskutek nierównego umocowania. Należy dla przekonania się o tym uruchomić silnik bez pasa i, jeśli łożyska grzeją się nadal, zluzować śruby mocujące silnik. W miarę potrzeby można wyregulować położenie silnika przy pomocy podkładek wsuwanych pod łapy silnika. Dalszą przyczyną grzania się łożysk może być również wadliwe sprzężenie z napędzaną maszyną, która wywiera nacisk poosiowy na silnik. Dla przekonania się o tym należy sprawdzić sprzęgło i luz poosiowy wirnika, który w silnikach średnie] wielkości z łożyskami ślizgowymi powinien wynosić 0,5 -k 1,0 mm.

W układach trójfazowych używamy zwykle dwóch lub trzech jed- dę trzech przekładników prądowych dwóch przekładników prądo wych w układzie V nakowych przekładników prądowych. Spotykamy wiele rodzajów połączeń, spośród których podamy trzy zasadnicze.

W celu określenia mocy znamionowej oraz klasy dokładności przekładnika prądowego konieczna jest znajomość poboru mocy przez odbiorniki, które mają być zasilane przez dany prze- kładnik, oraz wymaganej przez nie dokładności.

Do budynków wprowadzamy kable przez odcinki rur stalowych, kamionkowych lub żeliwnych wmurowanych w ściany lub fundamenty budynku. Rury te powinny mieć średnicę do dwóch razy większą od zewnętrznej średnicy kabla. Przy wprowadzeniu kilku równoległychkabli do budynku odstęp między rurami (w świetle) powinien wynosić przynajmniej 100 mm.