Wyłączniki małoolejowe.
Wady wyłączników pełnoolejo- wych spowodowały, że zaczęto szukać innych rozwiązań, co dopro- wadziło do powstania wyłączników małoolejowych, w których olej spełnia tylko rolę gasiwa, do izolacji zaś stosuje się porcelanę lub bakelit. W każdej z trzech kolumn wyłącznika, umieszczonych na wspólnej podstawie, wbudowane są komory (gaszące) ułatwiające gaszenie łuku między styczkami. Wyłącznik małoolejowy zawiera tylko małą ilość oleju w porównaniu z wyłącznikiem pełnoolejowym (nieraz 1% i mniej) i dlatego można go traktować jako bezpieczny pod względem pożarowym. Przykład konstrukcji wyłącznika mało- olejowego przedstawiony jest na rys. 15-13. Jest to wyłącznik 10 kV o mocy wyłączalnej 350 MVA. Wyłączniki tego typu buduje się na prądy znamionowe 400, 600 i 1000 A.
Metalowe cylindry 3 wyłącznika z komorami1 gaszącymi i styczkami stałymi wyłożone są wewnątrz izolacją bakelitową i umocowane do podstawy 1 za pomocą izolatorów porcelanowych 5. Stycz- ki ruchome 6 wychodzą w stanie wyłączonym z cylindrów tworząc widoczną przerwę.
Wyłączniki małoolejowe wykonuje się jako wnętrzowe i napowietrzne dla najwyższych napięć i znacznych mocy odłączalnych. Dla najwyższych napięć wykonuje się wyłączniki małoolejowe wielopr zerwo we.
Wyłączniki wodne. Na tej samej zasadzie co wyłączniki małoolejowe zbudowane są wyłączniki wodne nazywane również ekspansyjnym i. Do gaszenia łuków używa się tu wody z domieszkami obniżającymi jej punkt krzepnięcia, np. gliceryny i oleju, który tworzy na powierzchni warstwę chroniącą przed parowaniem.