Transformator znajdujący się w stanie rezerwy ruchowej można włączyć bez sprawdzania stanu izolacji i baz oględzin. Przed pierwszym włączeniem nowego transformatora lub transformatora po naprawie należy dokładnie sprawdzić całe urządzenie, zaczynając od szyn zbiorczych górnego napięcia, a kończąc na szynach dolnego napięcia. Sprawdza się przy tym, czy po montażu nie pozostawiono narzędzi lub odpadków drutu, czy uprzątnięto dokładnie zarówno pola transformatora w rozdzielniach, jak też pomieszczenie transformatora oraz czy zdjęto zbędne tabliczki ostrzegawcze, uziemienia i ogrodzenia.

Zależnie od wielkości’ rozprowadzanych mocy oraz przyłączonych odbiorników rozróżniamy kilka typów rozdzielni niskiego napięcia, a mianowicie:

Prądnice synchroniczne zabezpieczamy stosując te same zasady, które omówione zostały w punktach poprzednich. Stosujemy następujące rodzaje zabezpieczeń:

Pierwszy polega na wytworzeniu warunków by prąd zwarciowy mogący występować w miejscu ustawienia zabezpieczenia był tym mniejszy, im większa jest odległość miejsca zwarcia od prądnicy zasilającej. Nastawiając prąd rozruchu zabezpieczenia powyżej największej wartości prądu zwarciowego na następnym odcinku linii,

– Rozbieranie silnika. Przy rozbieraniu powinno się starannie zaznaczyć, do czego należy każda z rozbieranych części. Drobne części silnika należy złożyć do skrzynki, kable i przewody ostrożnie odgiąć i zwinąć.

Dla ochrony ludzi przed porażeniem elektrycznym przez niedopuszczenie do powstania lub dłuższego utrzymywania się niebezpiecznego napięcia na częściach urządzeń, które w normalnych warunkach pracy nić znajdują się pod napięciem, stosujemy uziemienie ochronne, to jest połączenie tych części urządzeń elektrycznych z ziemią.

Zasadniczy układ połączeń elektrowni zależny od szeregu czynników, a przede wszystkim od mocy elektrowni, liczby jednostek przetwórczych, napięcia zasilania odbiorców i sposobu powiązania z siecią przesyłową. Pod względem sposobu wyprowadzenia energii elektrycznej rozróżniamy dwa zasadnicze typy elektrowni, a mianowicie: elektrownie przemysłowe i elektrownie zawodowe.

Przegrzewaczepary umieszcza się zwykle nad komorą paleniskową w postaci wężownic poziomych lub pionowych, ogrzewanych spalinami drogą przewodzenia lub promieniowania. Przykład konstrukcji przegrzewacza pary o wężownicach poziomych przedstawiony jest na rys. 3-12. Rury zgięte w kształcie litery U zawalcowane są obu końcami w prostokątnych komobudowy przegrzewacza pary rach zbiorczych. Para z walczaka wchodzi do lewej górnej komory i przechodzi połową rur do dolnej komory zbiorczej, obejmującej cały pęczek rur. Następnie drugą połową rur para przechodzi do prawej górnej komory zbiorczej, a stąd do rurociągu. W rurach para nasycona osusza się i przegrzewa. Przegrzewacze wykonuje się z rur stalowych ciągnionych bez szwu o średnicy 38 -P 50 mm.

Zasada budowy i działania. Rys. 6-6 przedstawia schematycznie budowę przekaźnika pomocniczego typu RES jako przykład budowy przekaźnika pośredniego magnesowego o działaniu bezzwłocznym. Przy przepływie prądu przez cewkę 1 ruchoma zwo- ra 2 przyciągnięta zostaje do rdzenia 3. Do zwory przymocowana jest dźwignia 4, z płytką izolacyjną 5, która po przyciągnięciu zwory do rdzenia odchyla styczki ruchome 6 od styczek stałych 7 i zbliża je do drugich styczek stałych 8. Powoduje to przerwanie obwodu elektrycznego między zaciskami a – b i zamknięcie obwodu zacisków b – c. Skoro zostanie przerwany dopływ prądu do cewki przekaźnika, zwora i styczki ruchome pod wpływem działania sprężynującego styczek ruchomych 6 wracają do położenia pierwotnego. Przekaźnik RES może być wykonany z jedną, dwoma, lub trzema styczkami przełączającymi. Przekaźnik typu RES wykonuje się na wszystkie stosowane napięcia stałe i zmienne, a mianowicie: prąd stały 6, 12, 24, 48, 60, 110, 120 i 220 V prąd zmienny: 6, 12, 24, 42, 60, 125, 220 i’ 380 V. Czas własny przekaźnika jest bardzo krótki i wynosi ok. 30 ms. Dopuszczalny prąd włączania wynosi dla prądu stałego i zmiennego 10 A, a trwała obciążalność zestyków 5 A. Moc łączeniowa zestyków wynosi przy prądzie stałym 50 VA, a przy prądzie zmiennym 220 VA. Pobór mocy cewki na prąd stały wynosi ok. 5,5 W, a cewki na prąd zmienny ok. 6,6 VA.

Dla zmniejszenia pozostałości magnetycznej i umożliwienia odpadnięcia zwory po wyłączeniu prądu stosuje się niewielką szczelinę powietrzną pomiędzy rdzeniem i zworą. Równocześnie ze zmianą natężenia prądu zmiennego przepływającego przez uzwojenie elektromagnesu zmienia się również siła przyciągania zwory do rdzenia. Powoduje to drganie elektromagnesu i brzęczenie o częstotliwości dwukrotnie większej od częstotliwości sieci. Dla uniknięcia tego zjawiska stosuje się pierścienie tłumiące, wpuszczone w żłobki w blachach rdzenia, obejmujące w przybliżeniu połowę przekroju rdzenia. Elektromagnes zasilany prądem zmiennym pobiera przy przyciągniętej zworze prąd 6-1-8 razy mniejszy niż przy zworze nie przyciągniętej. Uzwojenie cewki obliczone jest na stały przepływ prądu występującego przy zworze przyciągniętej. Elektromagnesy zasilane prądem stałym mają budowę prostszą niż zasilane prądem zmiennym. Rdzeń i zwora mogą mieć pełny przekrój, a więc mogą być wykonane z żeliwa lub miękkiej stali. Niepotrzebne są również pierścienie tłumiące, ponieważ drgania tu nie występują.