Dla zmniejszenia pozostałości magnetycznej i umożliwienia odpadnięcia zwory po wyłączeniu prądu stosuje się niewielką szczelinę powietrzną pomiędzy rdzeniem i zworą. Równocześnie ze zmianą natężenia prądu zmiennego przepływającego przez uzwojenie elektromagnesu zmienia się również siła przyciągania zwory do rdzenia. Powoduje to drganie elektromagnesu i brzęczenie o częstotliwości dwukrotnie większej od częstotliwości sieci. Dla uniknięcia tego zjawiska stosuje się pierścienie tłumiące, wpuszczone w żłobki w blachach rdzenia, obejmujące w przybliżeniu połowę przekroju rdzenia. Elektromagnes zasilany prądem zmiennym pobiera przy przyciągniętej zworze prąd 6-1-8 razy mniejszy niż przy zworze nie przyciągniętej. Uzwojenie cewki obliczone jest na stały przepływ prądu występującego przy zworze przyciągniętej. Elektromagnesy zasilane prądem stałym mają budowę prostszą niż zasilane prądem zmiennym. Rdzeń i zwora mogą mieć pełny przekrój, a więc mogą być wykonane z żeliwa lub miękkiej stali. Niepotrzebne są również pierścienie tłumiące, ponieważ drgania tu nie występują.
Prąd potrzebny do przyciągnięcia zwory jest kilkakrotnie większy od prądu potrzebnego do jej utrzymania w stanie przyciągniętym. Prąd pobierany przez uzwojenie elektromagnesu nie zależy natomiast od położenia zwory, jak to obserwowaliśmy przy prądzie zmiennym. Magnesy na prąd stały wykonuje się więc albo z uzwojeniami dostosowanymi do największego natężenia prądu występującego przy przyciąganiu zwory, albo z dodatkowym opornikiem włączanym w obwód uzwojenia przy przyciągniętej zworze, a spinanym przez zestyk pomocniczy przy nie przyciągniętej zworze.
Leave a reply