Pomiar izolacyjności – dalszy opis
Pomiar izolacyjności instalacji elektrycznej wykonuje się po całkowitym odłączeniu jej od sieci zasilającej. Do pomiaru używa się omomierza z induktorem lub z brzęczykiem, przy czym normy zalecają, aby pomiary oporności izolacji wykonywać w miarę możności napięciem roboczym lub wyższym, a co najmniej napięciem 100 V. Zwykle przeprowadza się dwa pomiary oporności izolacji przewodów względem ziemi i oporności izolacji przewodów względem siebie.
a. Pomiar izolacyjności całej instalacji względem ziemi. Przed pomiarem wyjmuje się wszystkie bezpieczniki umieszczone na tablicy rozdzielczej, przez co badana instalacja zostaje całkowicie odłączona od napięcia. Następnie zamyka się wszystkie wyłączniki przyłączając wszystkie odbiorniki siłowe i żarówki. Po wykonaniu tego można badać instalację jako całość. Do wykonania pomiaru łączymy dowolny przewód instalacji z jednym zaciskiem omomierza (zwykle przyłączamy się do instalacji na tablicy bezpiecznikowej), a drugi’ zacisk łączymy z ziemią (rys. 23-3).
Następnie naciskamy przycisk próbny in- duktora i obracamy korbkę jego tak szybko, aż wskazówka stanie na punkcie zerowym przyrządu. Wtedy przestajemy naciskać przycisk i obracając korbką z tą samą prędkością odczytujemy wartość oporności izolacji na podzialce przyrządu. Jeśli stwierdzimy, że oporność izolacji jest wyższa od wielkości przepisanej dla danej instalacji, a więc np. wyższa od 0,22 megomów przy napięciu roboczym 220 V, to uważamy, że instalacja ma wystarczający stan izolacji względem ziemi. Jeśli zmierzona wartość jest mniejsza od wymaganej przez normy, nie oznacza to bynajmniej, że instalacja ma zły stan izolacji, gdyż wartość oporności izolacji podawana w normach jako dolna wartość graniczna dotyczy poszczególnych odcinków instalacji, nie zaś całego urządzenia. Po stwierdzeniu więc, że oporność izolacji całej instalacji jest zbyt mała, sprawdzamy oporność izolacji poszczególnych jej części. Wówczas różnica przeprowadzania pomiaru ze sposobem przedstawionym na rys. 23-3 polega tylko na tym, że wszystkie żarówki są wykręcone z oprawek i wszelkie inne odbiorniki wyłączone. W ten sposób przeprowadzamy pomiar oddzielnie dla każdego przewodu badanej instalacji. Dla każdego odcinka między dwoma zabezpieczeniami wartość oporności izolacji musi wynosić przynajmniej 0,22 megoma przy 220 V napięcia roboczego. Pożądane są oczywiście wyższe wartości.
b. Pomiar oporności izolacji poszczególnych przewodów względem siebie jest konieczny, gdyż stwierdzenie dużej oporności izolacji względem ziemi nie dowodzi bynajmniej, że wartość oporności izolacji wzajemnej przewodów jest dostateczna. Jeśli i ten pomiar wy każe dostatecznie dużą wartość oporności izolacji przewodów względem siebie, można uważać, że instalacja została należycie wykonana i można ją oddać do eksploatacji.
W ten sam sposób wykonujemy próby stanu izolacji instalacji elektrycznej w czasie eksploatacji, przy czym próby te należy wykonywać co najmniej raz w roku.