Badania pomontażowe linii kablowej
– 1) pomiaru oporności izolacji przy pomocy miernika izolacyjności z jednoczesnym stwierdzeniem braku przerwy w żyłach kabla,
– 2) próby wytrzymałości elektrycznej,
– 3) trzykrotnego włączenia kabla na napięcie robocze.
Pomiar oporności izolacji kabla za pomocą miernika izolacyjności (omomierza, rys. 24-15) wykonujemy w następujący sposób: jedną z żył kabla łączy się z jednym zaciskiem miernika, a pozostałe dwie żyły – połączone ze sobą i z powłoką ołowianą oraz uziemieniem – łączy się z drugim zaciskiem miernika. Żyły na drugim końcu kabla izolujemy. Po sprawdzeniu stanu izolacji tej żyły względem pozo- stałych i ziemi badamy w ten sam sposób izolację pozostałych żył. Oporność izolacji kabli w temperaturze 20 cC nie powinna być mniejsza od 50 Mil/km nawet przy największych przekrojach. Odczytaną na przyrządzie oporność izolacji należy więc pomnożyć przez długość badanego kabla wyrażoną w km. Jeżeli pomiar oporności izolacji (flt) wykonano przy temperaturze kabla (t° C) niższej od 20 °C, to oporność izolacji tego kabla przy 20 °C określamy ze wzoru R><,° - Rt K, przy czym współczynnik K odczytujemy na wykresie przedstawionym na rys. 24-16.
Przy pomiarze oporności izolacji sprawdzamy również, czy żyły nie mają przerwy. W tym celu zwieramy wszystkie żyły na jednym końcu kabla (rys. 24-17), a na drugim końcu dwie badane żyły przyłączamy do zacisków miernika izolacyjności. Jeśli nie ma przerwy w obu żyłach – miernik wskaże zwarcie, w przypadku przerwy chociaż w jednej z badanych żył – miernik wskaże znaczną oporność. W ten sam sposób sprawdzamy pozostałe żyły kabla. Dla ustalenia końców tej samej żyły kabla łączymy ją na jednym końcu kabla z powłoką ołowianą (rys. 24-18). Na drugim końcu kabla łączymy jeden zacisk miernika z powłoką ołowianą, a przewodem przyłączonym do drugiego zacisku miernika dotykamy kolejno żył kabla. Żyła, przy której dotknięciu miernik wskaże zwarcie, jest żyłą uziemioną na drugim końcu.