Wybór napięć

Silniki potrzeb własnych o większej mocy znamionowej zasilane są wysokim napięciem. Wybór tego napięcia zależy głównie od napięcia znamionowego prądnic. Przy prądnicach na 6 kV napięcie to stosowane jest zazwyczaj również do zasilania silników potrzeb własnych o mocy powyżej 200 kW (najmniejsza moc silników produkowanych na napięcie 6 kV). Umożliwia to dostawę energii z prądnic bez pośrednictwa transformatorów. Rozwiązanie to ma jednak poważne wady, a mianowicie silniki na napięcie 6 kV nie są tak pewne ruchowo jak silniki na napięcie niższe, ich remont jest trudny, a przezwojenie może być wykonane przeważnie tylko w wytwórni silników. Z tych właśnie powodów przy wyższym napięciu znamionowym prądnic (zwykle 10 kV), kiedy do zasilania silników wysokonapięciowych konieczne jest zastosowanie transformatorów, nie stosuje się zwykle napięcia 6 kV, a napięcie niższe, w Związku Radzieckim i u nas najczęściej 3 kV. Silniki na 3 kV budowane są już od mocy znamionowych ok. 100 kW. Nie mają one wad silników na 6 kV, są pewniejsze w ruchu i łatwiejsze w remontach. Mniejsze silniki potrzeb własnych zasilane są najczęściej napięciem 380 V. Rzadziej stosuje się napięcie 500 V, głównie w elektrowniach przemysłowych, stanowiących część zakładów, w których istnieje sieć o tym napięciu. Sieć oświetleniowa w elektrowniach zasilana jest obecnie wyłącznie napięciem 220/380 V, przy czym jako zasadę dla elektrowni średnich i dużych przyjęto zasilanie sieci oświetleniowej z oddzielnych transformatorów. Wspólną sieć dla światła i siły stosuje się niekiedy w małych elektrowniach.