Skraplacze turbinowe i ich chłodzenie
W turbinach kondensacyjnych i kondensacyjmo-upustowych para odlotowa z turbiny doprowadzona jest do tzw. skraplacza. Jest to urządzenie, w którym para zostaje ochłodzona w tym stopniu, że następuje jej całkowite skroplenie. W skraplaczu powstaje przy tym ciśnienie znacznie niższe od ciśnienia atmosferycznego, wynoszące 0,04 -=- 0,07 ata.
Uzyskuje się w ten sposób pełniejsze rozprężenie pary i znaczne zwiększenie wytworzonej mocy w porównaniu z pracą na wydmuch. Woda chłodząca, przepływająca przez rurki skraplacza, ochładza parę. Ciśnienie w skraplaczu zależy od temperatury wody chłodzącej i od jej ilości w stosunku do ilości skraplanej pary. Dla turbin parowych stosuje się obecnie wyłącznie skraplacze powierzchniowe. Rys. 3-21 przedstawia schematycznie zasadę działania skraplacza tego typu.
Do skroplenia pary potrzebne są bardzo duże ilości wody chłodzącej, wynoszące 50 -1- 60-krotną ilość pary skroplonej w skraplaczu. Orientacyjnie można podać, że turbozespół kondensacyjny o mocy 25 MW zużywa ok. 100 t pary na godzinę i potrzebuje ok. 5000 m3 wody chłodzącej na godzinę. Tak duże ilości wody chłodzącej mogą być czerpane bezpośrednio ze źródła wody tylko w elektrowniach zbudowanych nad dużymi rzekami, nad morzem albo dużymi jeziorami. Średnia roczna temperatura wody chłodzącej wynosi w tych warunkach w naszym klimacie ok. 15 °C. W przypadku braku dostatecznych ilości wody chłodzącej krąży ona w obiegu zamkniętym, przy czym chłodzi się w specjalnych urządzeniach, najczęściej w chłodniach kominowych.
Zasadę działania chłodni kominowej przedstawiono na rys. 3-22. W chłodniach kominowych traci się część wody chłodzącej na skutek rozbryzgu i unoszenia się pary wodnej przez komin. Straty te, wynoszące 0,5 1,5%, pokrywane muszą być z zewnętrznego źró dła. Aby nie dopuścić do zbytniego zwiększenia zawartości soli w wodzie chłodzącej wodę dodatkową do obiegu chłodzącego zmiękcza się często wapnem lub kwasem solnym.