Paleniska płytowe

W nowoczesnych paleniskach rusztowych powietrze doprowadza się systemem tzw. podmuchu strefowego z regulacją ilości powietrza doprowadzonego do poszczególnych części rusztu. W przednich strefach zapalających nie potrzeba dużej ilości powietrza, w środkowych strefach, gdzie następuje spalanie głównej masy paliwa, doprowadza się najwięcej powietrza, a w tylnych strefach, gdzie węgiel dopala się, ilość powietrza należy zmniejszyć. Po wprowadzeniu podmuchu strefowego można było uniknąć zbytniego chłodzenia paliwa na początku rusztu, a więc zbędne stało się sklepienie zapalające.

Przy kotłach o wydajności powyżej 60 t/h najbardziej rozpowszechnione są obecnie paleniska na pył węglowy. Paleniska tego typu umożliwiają spalanie gorszych gatunków węgla, ułatwiają regulację i wykazują bardzo małe straty niezupełnego spalania. Stosując paleniska pyłowe można budować bardzo duże jednostki kotłowe {400 t/h).

Wadą palenisk pyłowych jest konieczność zastosowania drogich i złożonych urządzeń do przygotowania pyłu (patrz pkt 3.2.5) zużywających dużo energii’. Przy spalaniu pyłu powstaje w komorze paleniskowej wysoka temperatura i dlatego komory te osłania się najczęściej rurami kotłowymi. Osłony (tzw. ekrany) odbierają ciepło z paleniska drogą promieniowania i dlatego komory paleniskowe tego typu nazywamy opromieniowanymi Pył wdmuchuje się do komory razem z powietrzem nośnym przez tzw. palniki. Istnieją różnego rodzaju palniki: rurowe, szczelinowe i wirowe (rys. 3-7).