Właściwy dobór przyrządów wysokiego napięcia ze względu na nagrzewanie się pod działaniem przepływającego prądu jest jednym z najważniejszych warunków należytej pracy rozdzielni. Najwyższe dopuszczalne temperatury dla różnych materiałów i to zarówno przy nagrzewaniu długotrwałym, jak też przy nagrzewaniu przez czas krótki określają przepisy. Przekroczenie tych temperatur może doprowadzić do > zwęglenia izolacji i utlenienia miejsc stykowego łączenia przewodów, a zatem do uszkodzenia przyrządu lub urządzenia.
Najwyższą temperaturę długotrwałą szyn i gołych przewodów określają przepisy radzieckie na 70 °C. Przy nagrzaniu w czasie nie przekraczającym kilka sekund dopuszczalne są znacznie wyższe temperatury podane w tabl. 15-1.
Przepisy niemieckie dopuszczają dla kabli aluminiowych i miedzianych. niezależnie od napięcia znamionowego, temperaturę krótkotrwałego nagrzania 150 °C.
Temperaturę długotrwałego nagrzania przewodów izolowanych i kabli określają przepisy radzieckie na 80 do 110 °C w zależności od rodzaju zastosowanego materiału izolacyjnego (przepisy rozróżniają 4 klasy materiałów izolacyjnych). Przepisy normują temperaturę otoczenia, dla której należy liczyć nagrzanie, normują zatem dopuszczalny przyrost temperatury pod wpływem prądu, gdyż przyrost ten powiększony o temperaturę otoczenia równa się największej dopuszczalnej temperaturze nagrzania. Długotrwale nagrzanie przewodów powstaje pod wpływem działania normalnego prądu roboczego. Przepływ prądów zwarciowych powoduje dodatkowe krótkotrwałe nagrzanie.
Przy długotrwałym nagrzaniu powstaje stan równowagi cieplnej, kiedy ciepło wytwarzane przez prąd roboczy jest całkowicie oddawane otoczeniu i temperatura przewodu nie wzrasta. Równowaga cieplna ustala się przy tym wyższej temperaturze, im większa jest ilość ciepła wydzielająca się w przewodzie w jednostce czasu, tj. im większy jest prąd roboczy. Oddawanie ciepła przez przewód otocze- m niu odbywa się przez przewodzenie, promieniowanie i unoszenie przez nagrzane powietrze.
Leave a reply