Zabezpieczenie przeciążeniowe silników
Silniki wysokiego napięcia, pracujące bez obsługi, które mogą być przeciążone przez maszynę napędzaną, zabezpiecza się za pomocą przekaźników nadmiarowo-prądowych zwłocznych o charakterystyce ograniczenie zależnej (rys. 13-26 i 13-27). Człon bezzwłoczny tego samego przekaźnika służy równocześnie do zabezpieczenia zwarciowego. Silniki napędzające maszyny ważne, pracujące pod nadzorem obsługi, wyposaża się w sygnalizację przeciążeń.
Do tego celu stosuje się jeden przekaźnik nadmiarowo-prądowy. Przeciążenie sygnalizuje się ze zwłoką czasową 10-15 s, aby nie alarmować załogi przy krótkotrwałych przemijających zaburzeniach oraz przy rozruchu i samorozruchu silnika. Schemat sygnalizacji przeciążenia przedstawia rys. 13-28.
Prąd rozruchowy przekaźnika do sygnalizacji przeciążeń nastawia się zwykle w granicach 1,4 -r- 1,6 prądu znamionowego silnika. Zabezpieczenia podnapięciowe silników. Dla zabezpieczenia podnapięciowego silników stosuje się przekaźniki podnapięciowe i przekaźniki zwłoczne. Jeżeli zabezpieczenie podnapięciowe ma wyłączać silniki nie przeznaczone do samorozruchu, to dobiera się taką zwlokę czasową, aby zabezpieczenie nie działało przy zwarciach na sieci albo w sąsiednich silnikach. Praktycznie przyjmuje się w tych przypadkach zwlokę 0,5 s.
Dla zabezpieczenia podnapięciowego silników przeznaczonych do samorozruchu, których samoczynny powtórny rozruch w stanie nagrzanym jest niepożądany, stosuje się większą zwłokę czasową rzędu 10 s.
Napięcie rozruchowe zabezpieczenia podnapięciowego przyjmuje się zwykle ok. 70% napięcia znamionowego. Zabezpieczenie podnapięciowe może stanowić oddzielny komplet dla każdego silnika, albo wspólne urządzenie dla całej grupy silników zasilanych z tej samej rozdzielni. Zabezpieczenie grupowe jest tańsze i częściej stosowane.