Oczyszczanie wody
Wybór metody preparowania wody dodatkowej zależy od właściwości wody surowej będącej do dyspozycji1 w warunkach miejscowych. Właściwości te określa się tzw. twardością wody. Im więcej soli zawiera woda, tym nazywamy ją twardszą. Istnieją sposoby ścisłego określania stopnia twardości wody. Jeden niemiecki stopień twardości (1 °n) odpowiada zawartości 10 mg tlenku wapnia w jednym litrze wody. Rozróżniamy tzw. twardość przemijającą wody, którą możemy usunąć z wody przez gotowanie. Twardość tę nazywamy również twardością węglanową. Twardość nie dającą się usunąć przez gotowanie wody nazywamy tioardością stałą lub niewęglanową. Suma twardości przemijającej i stałej daje twardość całkowitą wody. Spotykane w praktyce rodzaje wody surowej możemy scharakteryzować jak następuje: bardzo miękka 0 4 °n średnio twarda 8 -r- 18 °n miękka 4 -i- 8 °n twarda 18 -r- 30 °n Znanych i stosowanych jest kilka metod chemicznego zmiękczania wody. Do najważniejszych zaliczamy
– a) metodę wapna i sody,
– b) metodę wymiany zasad.
Metoda wapna i sody polega na usuwaniu twardości węglanowej przy pomocy wapna i twardości nie węglanowej przy pomocy sody. Podgrzewając wodę do 70 – 80 °C i stosując znaczny nadmiar sody można przy tej metodzie osiągnąć twardość pozostałą wynoszącą 0,5 do 1,0 °n. Metoda ta, nadająca się do preparowania wody surowej o dużej twardości węglanowej, stosowana była dawniej dla zmiękczania wody dodatkowej do zasilania kotłów o niezbyt wysokim ciśnieniu. Obecnie metoda ta wychodzi z użycia i jest zastępowana przez metodę wymiany zasad. częściej stosuje się kombinowaną metodę polegającą na usunięciu większości1 twardości węglanowej przy pomocy wapna i dalszym zmiękczaniu wody metodą wymiany zasad. Metoda ta dająca twardość pozostałą ok. 0,1 °n stosowana jest obecnie szeroko. Schemat urządzenia do zmiękczania wody powyższą metodą przedstawiono na rys. 3-24.